BWH: Nummer 243 alstublieft

Hieronder de 32e column in de serie. Deze week is het de beurt aan Willem Menting. In zijn column, 'Nummer 243 alstublieft', komt een schnitzels, een keeper en een grabbelton aan de orde.

door Willem Menting - Slagerij Fons Pessers is, wat ik heb gehoord, al sinds jaar en dag een begrip in Tilburg. Dus ook voor mij. Zo ging ik vorige week als koopjesjagende student op zoek naar de aanbiedingen van de slager. Aangezien deze iedere week hetzelfde zijn, wist ik dat ik op jacht ging naar de overheerlijke roomschnitzels. Toen ik binnenkwam in de ambachtelijke zaak moest ik een nummertje trekken. Nummer 243 was het. Gelukkig droeg de klant die op dat moment geholpen werd nummertje 239. Lang wachten hoefde ik gelukkig niet. Een mooie blonde dame hielp mij snel aan mijn schnitzels.

Dat was allemaal op een regenachtige maandag. Toen ik terug naar huis liep, met mijn nummertje en mijn acht roomschnitzels in de tas, dacht ik na over de bereiding. Kies ik voor een bereiding op de grillplaat of zal ik ze lekker bruin bakken in de koekenpan. Ik wist dat ik een doordachte keuze moest maken om een perfecte maaltijd te kunnen serveren voor mijn altijd kritische huisgenoten. Stel je voor dat ik de schnitzels zou aanbranden, dan zouden mijn huisgenoten mij afbranden. Een topmaaltijd moest het worden.

Blij was ik toen ik vrijdagavond naar huis vertrok. Dan vooral om te weten dat er iemand voor mij die doordachte keuze van het avondeten had gemaakt. Ik ging uit van een perfecte bereiding, nu mocht ik een keer kritisch zijn. Toch viel die avond mijn mond nog een aantal keren open van verbazing. De eerste doelman van ons eerste elftal zou dit seizoen niet meer in actie komen of pas spelen als het eerste elftal van onze trots veilig zou zijn van degradatie. In ieder geval niet meer in De Zwaluw 1.

Ik was niet zozeer verrast – in de thuiswedstrijd tegen Toxandria speelde hij namelijk op zijn zachts gezegd niet sterk – maar wel verbaast. Dat de keuze viel op de meest getalenteerde en jeugdigere keeper van de A kon ik begrijpen. Wel moet duidelijk zijn dat dit allemaal buiten de A keeper omgaat. Ook hij voelt zich een nummertje of een lot uit de loterij zonder winnende code.

Dat de eerstgenoemde doelman op die vrijdag verschillende gemiste oproepen had van de trainer en het hoofd van de technische commissie was opvallend te noemen. Die dag ervoor werd hem namelijk vertelt dat hij zich mocht richten op het derde elftal, dan is alles toch duidelijk? De ‘doordachte’ keuze was toch allang gemaakt? Of was er gehandeld vanuit een emotionele bui? En kwam de bezinning pas uren later terug?

Er moest namelijk een gesprek plaatsvinden op die betreffende vrijdagavond. Na de conversatie tussen hoofdtrainer, keeperstrainer en de desbetreffende doelman was de moraal van het verhaal duidelijk: de keeper, die het in de wedstrijd tegen Toxandria ontbrak aan vertrouwen, mocht tegen Heijen weer ‘zijn mannetje staan’. Zo maar. Opeens. Net alsof de zelfverzekerdheid van de doelman opeens de grootte van een olifant had, in plaats van een mug.

Net als bij doelman nummer één was het vertrouwen van de keeperstrainer ook ver te zoeken. De A-keeper zou namelijk al de derde eerste doelman van het seizoen worden. En dan voel je dat je gefaald hebt, zo dacht althans de keeperstrainer erover. Hij bleef ondanks de ‘terugdraaiactie’ van de hoofdtrainer bij zijn standpunt om te stoppen met keeperstraining bij de selectie van onze vereniging.

Als je verder terug kijkt is er een karrenvracht aan nummertjes voorbij gekomen. Zo zijn er meerdere doelmannen die zich net zo voelen als nummertje 243. De naam van de doelman die jarenlang ons tweede en een tijdje ons eerste elftal heeft vertegenwoordigd hoorde je niet eens meer. Zijn nummertje is blijkbaar verbleekt bij de andere nummers. Hij kiest volgend jaar voor een carrière als voetballer. De doelman van het tweede elftal heeft net als de doelman van het derde al besloten dat ook hij zijn handschoenen volgend jaar inruilt om het op een andere positie te proberen. Hij heeft er voor gekozen om zijn nummertje zelf te verschuren om zo te voorkomen dat hij wederom in de grabbelton beland.

Ondanks dat keepers altijd al rare wezens zijn geweest, zo weet ik uit ervaring, vallen ze de laatste seizoen bij bosjes. De ooit zo rijk gevulde grabbelton is nu nog maar gevuld met slechts drie nummers. De wachtrij is daarmee nog korter dan bij de slager. Met dit tempo is de ton volgend jaar nog gevuld met maar één bruikbaar nummertje. En met maar een nummertje kan je niet meer grabbelen.